Niech się panu darzy, Antoni Libera

Oczarowana kunsztem słowa w „Madame”, gdy spostrzegłam w swoich rekomendacjach na Lubimy czytać „Niech się panu darzy” od razu postanowiłam przeczytać. I chociaż nie jestem fanką opowiadań i nie sięgam po nie zbyt często, pamiętając to cudowne uczucie obcowania ze słowem autorstwa Antoniego Libery, postanowiłam zrobić wyjątek.  

źródło okładki: http://www.wiez.pl

„Niech się panu darzy” to książka niewielka objętościowo, ale zdecydowanie pełna treści. Trzy krótkie opowiadania, trzech bohaterów, każdy z nich jest już w słusznym wieku i każdy z nich, z perspektywy swoich lat, ogląda się wstecz. Bo to co jest dziś, zaistniało dzięki temu lub przez to, co wydarzyło się kiedyś. A nawet to co pozornie nie miało wpływu, może okazać się jednym z najważniejszych wspomnień, do którego trzeba powrócić i uczcić je po latach, nie pozwolić przeszłości odejść w zapomnienie, ocalić w sobie tych ludzi, te miejsca…

Bohater pierwszego opowiadania, wychował się w domu „wolnomyślicielskim”, jego rodzice odeszli od religii, święta to był czas, którego szczerze nie lubił, największą zaś niechęcia darzył wigilię Bożego Narodzenia – i przez wzgląd na porę roku i z uwagi na stan beznadziei, który go w tym czasie dopadał. Poza tym naiwne świętowanie nie przystawało do jego poglądów, drogi życiowej i zawodowej, którą obrał, którą tak pewnie kroczył. Aż pewnej wigilijnej nocy, przydarzył się cud. I to co wiedział i myślał przestało być takie oczywiste.

Drugi bohater po wielu latach, za sprawą przypadkowego zbiegu okoliczności, bo tak to zwykle bywa, że życiem rządzi przypadek, chociaż nic nie dzieje się bez powodu, powraca do pewnego wspomnienia z dzieciństwa. I przebywa wiele kilometrów, by przeżyć je na nowo, wskrzesić świat dziecięcych lat. Jak się okazuje czas zmienia wszystko, coś buduje, coś niszczy, czasem zmienia tylko trochę, czasem sprawia, że nic już nie jest takie jak dawniej, a inne nie zawsze znaczy lepsze.

W trzeciej historii poznajemy pewnego młodzieńca uczęszczającego do szkoły muzycznej, przygotowującego się do ważnego egzaminu, podczas którego ma zagrać Toccatę C-dur Schumanna. Chłopak nie wierzy w swoje możliwości, wątpi w posiadany talent, zadanie które go czeka zdaje się go przerastać. I chociaż wydaje się, że już udało mu się pokonać swoje słabości, wygrać z własnym brakiem wiary, rezygnacja nadchodzi w najmniej odpowiednim momencie. I ten jeden moment decyduje o całym jego późniejszym życiu. A co by było gdyby…

I chociaż nadal nie jestem fanką opowiadań – w „Madame” słowo mnie zaczarowało, podczas gdy tutaj zaledwie zauroczyło – myślę, że warto poświecić chwilę na lekturę „Niech się panu darzy”. A potem koniecznie sięgnąć po więcej.

Moja ocena: 3,5/6