Dotyk, Alexi Zentner

O miłości, która nie kończy się wraz ze śmiercią, o namiętności płonącej żywym ogniem, o magii, która tworzy rzeczywistość.

źródło okładki:lubimyczytac.pl

W noc śmierci swojej matki, Stephen przywołuje duchy tych, którzy odeszli wiele lat przed nią, wspomina ojca, siostrę, dziadka, babcię, pozwala sobie na nowo przeżyć, to co minęło, to co wpłynęło na to kim teraz jest.

Jeannot przybył do Sawgamet jako nastolatek. Liczył, że znajdzie tu złoto, tymczasem znalazł o wiele więcej. To tutaj poznał Martine. Zakochał się w niej bez pamięci, a ona dla niego zapłonęła żywym ogniem, który ogrzewał ich w miłosnym uniesieniu i rozpalał ciała, gdy byli razem. To było uczucie, którego nie można przegapić, które rozpoznajesz w pierwszej sekundzie, bo gdy miłość jest naprawdę, nie potrzeba czasu na refleksje czy to na pewno to, czy aby nie zaszła pomyłka. TEGO nie da się z niczym pomylić, TO zdarza się tylko raz i trwa po wsze czasy. I chociaż Martine zmarła, a Jeannot z rozpaczy opuścił miejsce, w którym każdy kamień, źdźbło trawy czy szelest wiatru przypominały mu o niej, musiał powrócić, aby odnaleźć ukochaną i pozwolić, aby ich dusze się połączyły.

W mroźnych lasach Sawgamet rodzą się historie pełne emocji i płynącego z nich żaru. Ludzie, żyjący w tym kanadyjskim miasteczku noszą w sobie siłę i namiętność, potrafią wiele znieść i jeszcze więcej poświecić, potrafią kochać, ale i nie obce są im zbrodnie (czasem nawet popełniane wielokrotnie, bo zdarzają się mary, których bardzo trudno się pozbyć). Bohaterowie powieści wierzą, że nic nie dzieje się bez przyczyny i nie pozostaje bez konsekwencji. Ukształtował ich mróz i właśnie na przekór zimnu rozpala się w nich ogień.

Nie będę odbierać przyjemności z lektury, zdradzaniem losów pozostałych bohaterów, bo każdy szczegół, który zrodził się w wyobraźni pisarza zasługuje na to, aby smakować go w całości, od początku do końca. Nie należy nikogo pozbawiać tej przyjemności zdradzaniem, że to po co teraz sięga ma nutkę goryczy, a woda, którą zaczerpnie ze strumienia, smakuje jak syrop. Nie mogę się jednak powstrzymać przed podzieleniem się emocjami na temat tytułu. Otóż, dzieciństwo Stephena było naznaczone pewnym tragicznym wydarzeniem, a wspomnienie dotyku, co do którego nie wiadomo czy miał miejsce, będzie mu towarzyszyć do końca życia. Dotyk ten niesie ze sobą ból i stratę, ale też świadczy o największym oddaniu i miłości, pozostawił po sobie ślad w postaci niegasnącego lęku, jednocześnie budząc podziw. To słowo mogłoby posłużyć nie tylko za tytuł, ale i najkrótszą recenzję książki. Na mnie dotyk wywarł ogromne wrażenie i niczym zatrzymany kadr filmu, widzę tylko ten moment. Właśnie dla tych emocji warto było przeczytać książkę.

„Dotyk” to piękna opowieść o świecie, w którym rzeczywistość miesza się z magią, czyli takim, który istnieje wokół nas, jeśli tylko pozwolimy sobie to dostrzec. Bo historia każdego człowieka jest pełna duchów, legend, opowieści, w których nie wiadomo ile jest prawdy, a ile fantazji utkanych przez czas.

Moja ocena: 5/6